Για τον Mark Wallinger

Σε μία προφανή, επιφανειακή ίσως ανάγνωση της βιντεοεγκατάστασης του Mark Wallinger οι εξερχόμενοι από την πύλη των αφίξεων του αεροδρομίου μοιάζουν με νεοφερμένους στη μεταθανάτια ζωή, στην οποία ο θεατής του έργου ήδη κατοικεί. Υπάρχει μια αναστροφή της λογικής που με συγκινεί: εμείς, οι θεατές, που υπάρχουμε γινόμαστε οι πεθαμένοι, μάρτυρες ενός ατεκμηρίωτου μεταθανάτιου κόσμου και υποδεχόμαστε τους μόλις πριν λίγο ζωντανούς – από τον τεκμηριωμένο κόσμο των ζώντων, ήρωες όμως της μυθοπλασίας του Wallinger. Το έργο κατακλύζει τον χώρο, συμπεριλαμβάνει τον θεατή και υπονομεύει την υπόστασή του. Στα δικά μου έργα υπάρχει ανάλογη υπονόμευση του αυτονόητου, αλλά με σαφή διαφορά κλίμακας: αντί για διάχυση υπάρχει εσωστρέφεια, σαν συμπυκνωμένες κουκίδες που αγνοούν τον θεατή, εκτός αν επιλέξει να μπει μέσα με το βλέμμα. Και η αναφορά στον θάνατο είναι άλλο κοινό με το έργο που με τραβάει. Από τη Συλλογή θα επέλεγα ένα από τα νεκρικά σχεδόν Γυμνά ή τον «Κροκόδειλο» (ως επιβολή κάτι αλλόκοτου ως αυτονόητα φυσικού – το ύφος του ήρωα του έργου είναι σαν να λέει: «Τσα, γεια σας, ήρθα και κάνω κάτι κοινό, κρατώντας τον φιμωμένο κροκόδειλο») για να το συσχετίσω με το «Threshold to the Kingdom».

Ε.Μ.