Ιούλιος 2018

Χρέος μου ως ζωγράφος είναι να ψάξω να βρω το δικό μου μονοπάτι στην τέχνη της ζωγραφικής (δεν γνωρίζω αν το έχω πετύχει, ή αν θα το πετύχω ποτέ). Σημασία έχει να έχω στο μυαλό μου να βρω αυτό το μονοπάτι, γι’ αυτό λοιπόν κάποια στιγμή χρειάστηκε ή προέκυψε από μόνο του, δεν θυμάμαι, να κλείσω πόρτες και παράθυρα για να ψάξω κάθετα να βρω το παλιό, το αρχαίο, να θυμηθώ αυτά που έχω δει, αυτά που πραγματικά μ’ έχουν αγγίξει, εδώ στον τόπο αυτόν που ζω. Είμαι μέρος του πολιτισμού και της συλλογικής μνήμης του, το εγώ επωάζεται στη συλλογική έκφραση και μνήμη.

Μετά το στάδιο της πρόσθεσης, δηλαδή της διδασκαλίας της ζωγραφικής στα μουσεία και την Καλών Τεχνών, είναι το στάδιο της αφαίρεσης, ψάχνοντας την ψυχή.

Το πρώτο μουσείο που είναι, ήταν, [sic] ο ναός του Αγ. Νικολάου Αχαρνών ζωγραφισμένος από τον Φ. Κόντογλου.

Τ.Μ.