Ήταν καλοκαίρι του 1999 όταν μπήκα στις αίθουσες της Royal Academy στο Λονδίνο όπου ο David Hockney εξέθετε για πρώτη φορά τη σειρά έργων με θέμα το Grand Canyon. Θυμάμαι δύο ήταν οι κεντρικές αίθουσες όπου είχαν κατακλεισθεί με τα πιο μεγάλα έργα. Εντυπωσιάστηκα. Ήταν η πρώτη φορά όπου ένιωσα τη ζωγραφική να διαπερνά τον ζωτικό χώρο, όπου το μεσοδιάστημα ζωγραφικής και φυσικού χώρου είχε καταργηθεί. Το αίσθημα αυτό έγινε εντονότερο όταν εκμεταλλεύτηκα το εύρημα του Hockney. Είχε τοποθετήσει στις γωνίες μεγάλους κάθετους καθρέφτες και στη μέση της αίθουσας ένα βάθρο. Ανεβαίνοντας σ’ αυτό και μέσω των καθρεφτών δεν διέφευγε τίποτα από τις αισθήσεις. Είχες πλήρη αίσθηση του μαγικού ζωγραφικού οροπεδίου όπου γινόσουν ένα μ’ αυτό. Μια αίσθηση πραγματικά αξέχαστη!

Α.Π.