Αυτό το έργο του Antonio López García με ανακουφίζει και με κάνει να σκέφτομαι ότι έξω απ’ τις «πόλεις του πολιτισμού» είμαστε οι ίδιοι εκείνοι άνθρωποι που λίγες χιλιάδες χρόνια πριν φωλιάζαμε τόσο καλά τις ανάγκες μας μέσα στη φύση. Ότι μπορούμε ακόμα σήμερα να ζευγαρώσουμε πάνω στα χώματα, ότι η «άγρια» πλευρά μας ενυπάρχει, λανθάνουσα… Κι έχω σκεφτεί επίσης, ότι θα ’θελα να φτιάξω έναν πολύ μεγάλο πίνακα, ένα μέγεθος άξιο μιας απείραχτης φύσης, που κάθε μέρα, σαν προσευχή, να προσθέτω μια πέτρα, ένα χορταράκι, ένα φύλλο σ’ ένα δέντρο και στο τέλος να φτιάξω ένα ζευγάρι να γαμιέται εκεί, στη μέση, πάνω στα χώματα, στα κλαριά και στα χόρτα…

Μ.Β.