Γεννήθηκε το 1939 στην Αθήνα, όπου και πέθανε το 1994. Την περίοδο 1958-1960 έζησε στο Παρίσι. Παρουσίασε για πρώτη φορά έργα του σε ατομική έκθεση το 1961, στην Αθήνα. Από την αρχή της καριέρας του τον συνδέει βαθιά φιλία με κορυφαίες προσωπικότητες της διανόησης με τις οποίες και συνεργάζεται. Το 1968 μετακομίζει στο Βερολίνο με υποτροφία του γερμανικού κράτους (D.A.A.D.). Την περίοδο 1967-1984 ζούσε και εργαζόταν ανάμεσα στο Βερολίνο και στην Αθήνα, που αποτελούσε για εκείνον μόνιμη πηγή έμπνευσης. Τη δεκαετία του 1970 συνεργάζεται με τον γκαλερίστα Αλέξανδρο Ιόλα και το έργο του εκτίθεται διεθνώς. Το 1984 επέστρεψε οριστικά στην Ελλάδα. Το μεγαλύτερο μέρος του έργου του αποτελείται από ζωγραφική, κατασκευές, σχέδια και βιβλία, και η εκρηκτική του δημιουργικότητα εκτείνεται μέχρι και σε σχέδια επίπλων και σκηνικά.
Αλέξης Ακριθάκης
'Εργα
Ατομικές εκθέσεις
2019
Αλέξης Ακριθάκης: Εν κινήσει. Από τη Συλλογή Σύγχρονης Τέχνης Ζαχαρία Γ. Πορταλάκη •
Ιστορικό Μουσείο Κρήτης•
Ηράκλειο•
(επιμέλεια: Ντενίζ-Χλόη Αλεβίζου, Αγγελική Μπαλτατζή, Δέσποινα Περτσελάκη)•
2018
Οι ιστορίες του Αλέξη Ακριθάκη •
Κέντρο Τεχνών Δήμου Αθηναίων (Πάρκο Ελευθερίας)•
Αθήνα•
2017
This Drawing Is Wrong •
Cask Gallery•
Λάρισα•
2015
Παράρτημα Σχολής Καλών Τεχνών•
Μύκονος•
2011
Kalfayan Galleries•
Θεσσαλονίκη•
2010
Kalfayan Galleries•
Αθήνα•
2008
Kalfayan Galleries•
Αθήνα•
2006
A… όπως Ακριθάκης •
Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης•
Αθήνα•
2005
Kalfayan Galleries•
Αθήνα•
2004
Συλλογή Πορταλάκη•
Αθήνα•
2003
Neue Nationalgalerie•
Βερολίνο•
1998
Εθνική Πινακοθήκη – Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτσου•
Αθήνα•
1997
Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (MOMus – Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης)•
Θεσσαλονίκη•
1993
Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ιλεάνα Τούντα•
Αθήνα•
1992
Τέρατα •
Γκαλερί Κρεωνίδης•
Αθήνα•
1991
Μεγέθυνση •
Αίθουσα Τέχνης Μοιραράκη•
Αθήνα•
1990
Τα λουλούδια μου στους αυτόχειρες φίλους μου •
Γκαλερί Ζαλοκώστα 7 (Γκαλερί 7)•
Αθήνα•
1990
Χώρος Σύγχρονης Τέχνης Επίκεντρο•
Πάτρα•
1989
Αίθουσα Τέχνης Όψις•
Μύκονος•
1989
Γκαλερί Ιόνη•
Κηφισιά•
1988
Σχέδια •
Αίθουσα Τέχνης Αθηνών•
Αθήνα•
1987
Cirk – Collages •
Γκαλερί Άρτιο•
Αθήνα•
1986
Τσίρκο •
Γκαλερί Άρτιο•
Αθήνα•
1985
Οι Χαρταετοί •
Γκαλερί Άρτιο•
Αθήνα•
1984
Το υδροηλεκτρικό έργο του Πολύφημου •
Antinor Gallery•
Αθήνα•
1984
Γαλλικό Ινστιτούτο•
Θεσσαλονίκη•
1984
Epiloges Art Gallery•
Αθήνα•
1984
Γκαλερί Άρτιο•
Αθήνα•
1983
Karen & Jean Bernier Gallery (Bernier / Eliades Gallery)•
Αθήνα•
1981
Karen & Jean Bernier Gallery (Bernier / Eliades Gallery)•
Αθήνα•
1980
Γκαλερί Ιωνία•
Αθήνα•
1980
Μέδουσα Αίθουσα Τέχνης •
Αθήνα•
1979
Collages ’79 •
Design Market•
Θεσσαλονίκη•
1978
Γκαλερί Τρίτο Μάτι•
Αθήνα•
1978
Galerie Skulima•
Βερολίνο•
1977
Γκαλερί Ζήτα-Μι•
Θεσσαλονίκη•
1977
Προτάσεις – Σχέδια •
Karen & Jean Bernier Gallery (Bernier / Eliades Gallery)•
Αθήνα•
1974
Galerie Tanit•
Μόναχο•
1973
Galleria Il Fauno Due•
Turin•
(σε συνεργασία με την Galleria Iolas-Galatea, Μιλάνο)•
1973
Γκαλερί Κοχλίας•
Θεσσαλονίκη•
1973
Galleria Iolas-Galatea•
Μιλάνο•
1973
Γκαλερί Ζουμπουλάκη•
Αθήνα•
1972
Galerie Niepel•
Düsseldorf•
1972
Galleria Di Leone•
Βενετία•
1971
Alexandre Iolas Galleries•
Γενεύη•
1971
Γκαλερί Ζήτα-Μι•
Θεσσαλονίκη•
1971
Γκαλερί Ζουμπουλάκη•
Αθήνα•
(σε συνεργασία με το D.A.A.D. και τις Alexandre Iolas Galleries)•
1970
Galerie Ubu•
Καρλσρούη•
1970
Εργαστήρι Διακοσμητικών Τεχνών•
Αθήνα•
1969
Galerie Mikro•
Βερολίνο•
1969
Galerie Junge Generation•
Αμβούργο•
1968
Τέμπερες και Μελάνια •
Goethe Institute•
Αθήνα•
(σε συνεργασία με το D.A.A.D.)•
1967
Amalia Hotel•
Αθήνα•
1967
Galerie Hammer – Europa Center•
Βερολίνο•
1966
Γκαλερί Κλειώ•
Θεσσαλονίκη•
1965
Γαλλικό Ινστιτούτο•
Αθήνα•
1963
Γκαλερί Βέλτσου•
Θεσσαλονίκη•
1961
Πνευματικό Κέντρο Δήμου Νέου Ηρακλείου•
Νέο Ηράκλειο•
2019
2018
2017
2015
2011
2010
2008
2006
2005
2004
2003
1998
1997
1993
1992
1991
1990
1990
1989
1989
1988
1987
1986
1985
1984
1984
1984
1984
1983
1981
1980
1980
1979
1978
1978
1977
1977
1974
1973
1973
1973
1973
1972
1972
1971
1971
1971
1970
1970
1969
1969
1968
1967
1967
1966
1965
1963
1961
Κείμενο
Από τα μέσα της δεκαετίας του 1960 όπου και θα έλεγε κανείς πως μπορεί πια στα έργα του να δει τον Αλέξη Ακριθάκη που αναγνωρίζει, ο Ακριθάκης θα μπει στην τέχνη από τη μπροστά πόρτα σαν μια νέα πρόταση, φρέσκια και αφοπλιστικά άμεση. Στην περίπτωσή του ο όρος αυτοδίδακτος δεν σημαίνει ούτε άτυχος, ούτε απομονωμένος, ούτε ερασιτέχνης, αλλά αποφασισμένος. Η αποφασιστικότητά του, που θα συνδυαστεί με τόλμη, ανησυχία και απόλυτη ειλικρίνεια, αντηχεί σε όλο το εύρος ενός συνεπούς, πληθωρικού και πολυσχιδούς καλλιτεχνικού έργου που εκτείνεται σε τρεις δεκαετίες και διακόπτεται από τον πρόωρο θάνατο του καλλιτέχνη το 1994. Η καλλιτεχνική του έκφραση μοναδική, αντιστέκεται στην κατηγοριοποίηση φλερτάροντας συχνά με κινήματα και όρους όπως η ποπ αρτ, ο αφηρημένος εξπρεσιονισμός, η γεωμετρική αφαίρεση, ο νουβώ ρεαλίσμ, η αρτ ινφορμέλ, η σύγχρονή του άρτε πόβερα, χωρίς στην πραγματικότητα να χωράει σε κανένα από τα παραπάνω, με την ιδιότυπη γραφή του να διακλαδώνεται σε διαφορετικά μέσα και χειρονομίες. Σε μια προσπάθεια χοντρικού διαχωρισμού του έργου, το σύνολο του έργου του χωρίζεται σε δύο μεγάλες κατηγορίες: τα μικρά έργα σε χαρτί, και τα μεγάλα έργα, που είναι συνήθως ζωγραφικά έργα σε καμβάδες ή ξύλα και κατασκευές κυρίως από ξύλο. Τα έργα σε χαρτί, αν και μικρότερα σε μέγεθος, θα τον απασχολήσουν και θα παράγονται συστηματικά από τον καλλιτέχνη από τη στιγμή που θα αναγνωρίσει μέσα του τον καλλιτέχνη, κάτι το οποίο και θα συμβεί ήδη στα χρόνια του σχολείου. Από τότε μέχρι το τέλος της ζωής του η χαρακτηριστική του γραφή θα αναπτυχθεί σε αμέτρητα κομμάτια χαρτί στα οποία στριφογυρίζουν τα «τσίκι-τσίκι» και εμφανίζονται καρδιές, βέλη, παράξενα δέντρα, λαβύρινθοι, βαλίτσες, δηλητηριώδη τέρατα, καΐκια, μυστήριες φιγούρες και λουλούδια σε διάφορους συνδυασμούς μαζί με μουτζούρες, κρυφά αλφάβητα και κείμενα. Η ζωγραφική του θα περάσει από τις πρώτες μεγάλες γκουάς στο χαρτί της δεκαετίας του 1960, στο λάδι και στους καμβάδες, και φυσικά στις ξύλινες κατασκευές που θα διατηρήσουν τη χαρακτηριστική μετωπικότητα των έργων του. Άμεσα, και καταπάνω στον θεατή, τα καθαρογραμμένα σχήματα και τα λαμπερά χρώματα των έργων του τοποθετούνται είτε με το πινέλο και το λάδι στο χαρτί, είτε με το καρφί και το ακρυλικό στο ξύλο, και χαράσσονται στη μνήμη έντονα και μόνιμα. Οι φόρμες, σαν ιστορίες και σαν τραγικά υποκείμενα, βρίσκονται στο έργο του Ακριθάκη σε μια βαθιά υπαρξιστική ερμηνεία της ζωγραφικής απομακρυσμένη από οποιονδήποτε ακαδημαϊσμό.
Αλέξιος Παπαζαχαρίας, 2019