[…] Θα έλεγα ότι ο Μίνως είναι ένας ιδιότυπος καλλιτέχνης, ο οποίος συγγενεύει με διάφορα πράγματα αλλά χωρίς να μπορείς να τον ταξινομήσεις απολύτως σε μία κατηγορία ή άλλη. Έχει πολύ δική του προσωπικότητα κι αυτή η προσωπικότητα άπτεται του ποιητικού, του σατιρικού, του ρεαλιστικού, του εξπρεσιονιστικού, του σουρεαλιστικού… Πάντως η γενική αίσθηση είναι πολύ έντονη, ενός αισθητικού και αισθητικοποιημένου αισθησιασμού στα ποιητικά του έργα, στα σατιρικά του έργα μια έντονη αίσθηση του ρεαλισμού και της καρικατούρας. Υπάρχουν τέτοιες μεγάλες αντιθέσεις, οι οποίες όμως συμπλέκονται όλες μαζί στο έργο του.

[…] Ο Μίνως είχε πολύ ισχυρή τη συνείδηση ότι υπηρετεί την ελληνικότητα παρ’ όλη τη μοντερνικότητα. Συμπλήρωσε μια πλευρά της ελληνικότητας, η οποία είναι αφενός σατιρική, αφετέρου ποιητική. Είχε και ποιητικό στοιχείο, κι ένα ιδιαίτερο εικαστικό στιλ. Ανήκει, λοιπόν, ακριβώς στο ίδιο σημείο, όπου ο μοντερνισμός συναντάει την ελληνικότητα και δημιουργείται μια ελληνικότητα πολύ διαφορετική από αυτήν της προηγούμενης γενιάς. Τα έργα του έχουν στοιχεία συμβολικά, μυθολογικά. Υπάρχει μια αλχημεία, είναι η αλχημεία της φύσης στον Μίνω, ο οποίος δεν είχε γνώση της αλχημείας ως επιστήμης, αλλά είχε διαίσθηση. Υπάρχουν αλχημικές εικόνες –παρόμοιες με το ζεύγος στο δέντρο, τη γυναίκα που αναδύεται από τη γη–, η αλχημεία του υποσυνειδήτου, πολύ χαρακτηριστικό της ονειρικής κατάστασης.

Το στοιχείο το υπερρεαλιστικό που μπορούμε να αναγνωρίσουμε μέσα στο έργο του Μίνου δεν τον κάνει υπερρεαλιστή. Ο υπερρεαλισμός του Μίνου δεν έχει καμία σχέση με το κίνημα. Ήταν μια προσωπική έκφραση. Μυθολογία, συμβολισμός, μοντερνισμός, υπερρεαλισμός, όλα μαζί υπάρχουν μέσα στον Μίνω. Ο Μίνως είναι αταξινόμητος. Δεν κατατάσσεται πουθενά, διότι ανήκει παντού και δημιούργησε μια προσωπικότητα έντονη.

Η ελληνικότητά του, επίσης, έπιανε τις ρίζες του διονυσιασμού, το ειδυλλιακό στοιχείο του δάσους. Ο Μίνως ήταν πολυγαμικός, παγανιστικός. Οι απεικονίσεις του και οι συνθέσεις του τον πάνε πολύ εύκολα στο μυθολογικό. Κι η εικονογράφηση που έκανε στον Εμπειρίκο, στους μύθους τους εμπειρικικούς, είναι πολύ χαρακτηριστική, κι αυτά άρεσαν πολύ στο εξωτερικό. Ο Alan Ross του «London Magazine» είχε ενθουσιαστεί με τον Μίνω, κι εξέδωσε πολλά του Μίνου. Αυτό δείχνει ότι είχε κάποια δικαίωση έξω από την Ελλάδα.

Όλα τα κινήματα που δημιουργήθηκαν στην Ελλάδα ήταν υβρίδια. Κι ο Μίνως είναι ένα τέτοιο υβρίδιο: ένας ποιητικός, ένας σατιρικός, ένας μοντερνιστής, ένας υπερρεαλιστής, ένας «ονειριστής», ο οποίος δημιουργούσε μονίμως ένα δικό του παράδεισο. Το όραμά του ήταν ένας παράδεισος, τον οποίο γύρευε μέσα στην Ελλάδα και μέσα στα ταξίδια του. […]

* Αποσπάσματα από κείμενο του Νάνου Βαλαωρίτη που δημοσιεύεται ολόκληρο στο λεύκωμα «Μίνως Αργυράκης: Το άγνωστο έργο του ζωγράφου», επιμ. Άμυ Μιμς-Σιλβερίδη, εκδόσεις Ergo, Αθήνα, 2007.