Η Μαρία Χατζηανδρέου δουλεύει πειθαρχημένα και οι πίνακές της διακρίνονται για την αυστηρή τους σύνθεση και την ιδιαίτερη χρήση του φωτός που θα μπορούσε να θυμίσει ακόμα και Βερμέερ, τον μεγάλο Ολλανδό ζωγράφο.

Ο ρεαλισμός δεν είναι εύκολη υπόθεση, ειδικά στην περίοδο που διανύουμε. Μια περίοδο όπου έχουμε μάθει να βλέπουμε και να κάνουμε τα πάντα χωρίς να επιλέγουμε τι μας αρέσει για να το ακολουθήσουμε και να το υποστηρίξουμε. Η επιλογή της Μαρίας, λοιπόν, για ρεαλισμό δείχνει γενναιότητα. Και δεν επιλέγει οποιονδήποτε ρεαλισμό. Δεν επιλέγει τον φωτορεαλισμό και τη λεπτομερή πιστή απόδοση της πραγματικότητας. Τα φωτεινά πρόσωπα που ξεπηδούν μέσα από το μαύρο φόντο, φανερώνουν το ανθρώπινο πνεύμα και το φως της ψυχής. Και γίνονται με απόλυτη γνώση της τεχνικής που γνωρίζουν όσοι είναι πραγματικοί ζωγράφοι. Η πάλη με το φως και το σκοτάδι που παρατηρούμε στα έργα της δεν μαρτυρά όμως μόνο άψογη τεχνική αλλά και τη μάχη του ίδιου του ανθρώπου με τη φωτεινή και τη σκοτεινή του πλευρά. Οι άνθρωποί της στέκονται απέναντί μας με ειλικρίνεια, σαν μπροστά στον καθρέφτη τους και μας φανερώνουν την αλήθεια της ψυχής τους. Τους ειλικρινείς τους εαυτούς, που κάτι εκφράζουν, κάτι υπονοούν, κάτι κρύβουν και ζητούν να το ανακαλύψουμε. Η στάσεις των σωμάτων και η έκφραση των ματιών δείχνουν τις διαφορετικές προσωπικότητες του καθενός, άλλοτε με την αυτοπεποίθηση, άλλοτε με τη ντροπαλότητα, άλλοτε με τη χαρά και με τη θλίψη τους. Οι προσωπογραφίες της Μαρίας Χατζηανδρέου είναι ρεαλιστικές μιας και θέλουν να απεικονίσουν τον άνθρωπο και τη ζωή όπως είναι, χωρίς να πουν ψέματα στη συνείδησή μας. Διαθέτουν όμως και το ζωγραφικό κομμάτι εκείνο που είναι ικανό να περιγράψει τη μαγεία στην καθημερινότητα. Δηλαδή, το ίδιο το μυστήριο της ζωής.

Ήρα Παπαποστόλου
Κριτικός και ιστορικός τέχνης 
Νοέμβριος 2017