Αλεξία Μαρούλη

Μαρούλη Αλεξία

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1992. Σπούδασε Ζωγραφική στο τμήμα Εικαστικών Τεχνών και Τεχνολογίας της σχολής Α.Κ.Τ.Ο. με καθηγητή τον Τάσο Μισούρα, από όπου και αποφοίτησε το 2013 με άριστα. Αυτή την περίοδο ολοκληρώνει μεταπτυχιακές σπουδές στη ζωγραφική στο San Francisco Art Institute.

'Εργα

Ατομικές εκθέσεις

2023

Wildlife and the wild woman Γκαλερί Άλμα Αθήνα

2015

Exposed Gallery 7 Αθήνα

Κείμενο

Η εμμονή με το γυναικείο στήθος είναι τόσο πολιτιστικά προσδιορισμένη όσο και ψυχολογικά εξηγήσιμη. Τα πρότυπα εναλλάσσονται ιστορικά και κατά τόπους. Για κάθε Cranach ένας Rubens, για κάθε Pamela Anderson μια Kate Moss. Το στήθος είναι γερό χαρτί της πολιτιστικής μας βιομηχανίας, «πορνογραφικής και σεμνότυφης», όπως την αποκάλεσαν οι Adorno και Horkheimer. Οι προσεγγίσεις της πρόσφατης τέχνης, υπό την επίδραση της φεμινιστικής θεωρίας, περιλαμβάνουν ανασκευές των μαζικών προτύπων και αντιλήψεων, άλλοτε επιθετικά, άλλοτε με λεπτή ειρωνεία, και κάποτε με τρυφερότητα. Ελέγχεται η αντικειμενοποίηση του σώματος, αμφισβητείται η διάζευξη μεταξύ ερωτικού και μητρικού στήθους, ερευνάται το νοσούν από καρκίνο στήθος. Κι όλα αυτά στο πλαίσιο μιας γενικότερης στροφής από τον παραδοσιακό δυϊσμό της δυτικής σκέψης (νους-σώμα) προς την ενσωματωμένη εμπειρία. Αυτή γίνεται η βάση της ομιλίας για την ταυτότητα και το κοινωνικό.

Η παρούσα δουλειά της Αλεξίας Μαρούλη ξεκίνησε από ένα στενό οικογενειακό βίωμα που αφορούσε τον καρκίνο του μαστού. Οι μεγαλύτεροι πίνακες είναι συγκινησιακές της διακυμάνσεις, η προσωπική της αυτοκριτική, ο εξορκισμός των φόβων της (που είναι και δικοί μας). Έργα σιωπηλά και μνημειακά, σχεδόν ιερατικά, με συμπρωταγωνιστή το κενό – μια πολύ διαφορετική ματιά από εκείνη της Hannah Wilke στα κλασικά πλέον φωτογραφικά πορτρέτα με την πάσχουσα μητέρα της (1978-1981).

Οι μικρότεροι πίνακες εξελίσσουν το ενδιαφέρον της ζωγράφου για το στήθος, όχι πλέον εν κινδύνω, αλλά σε ρόλο καταφυγίου ή «μαξιλαριού», όπως λέει η ίδια. Είναι μια από τις λίγες περιπτώσεις όπου τα μικρά έργα μιας ζωγραφικής έκθεσης έχουν την ίδια ακριβώς εσωτερική νομοτέλεια με τα μεγαλύτερα και, υποτίθεται, πιο «φιλόδοξα». Η πρώτη εντύπωση παραπέμπει σε ερωτική σύντροφο, μα οι επόμενοι συνειρμοί θα περιλάβουν κάθε στήθος που μας φιλοξένησε σε αυτή τη ζωή, και κάθε καρδιά που ακούσαμε να χτυπάει. Έστω και για λίγο.

 

Μάνος Δούκας
Ιστορικός Τέχνης
* Από τον κατάλογο της έκθεσης της Αλεξίας Μαρούλη «Exposed», Gallery 7, Αθήνα, 2015.