Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1970. Σπούδασε Ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (1989-1994) και στη Σχολή Καλών Τεχνών στη Μαδρίτη (1994-1995). Για δύο συνεχόμενα έτη (1998-1999), σπούδασε Video Art και Music & Sound Techniques στo School of Visual Arts στη Νέα Υόρκη. Έργα της βρίσκονται σε ιδιωτικές και δημόσιες συλλογές, ανάμεσα στις οποίες οι συλλογές του Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης (MOMus – Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης), του Εικαστικού Κέντρου Ρεθύμνης, του Μουσείου Βορρέ, Δάκη Ιωάννου, Μπέλτσιου, Εμφιετζόγλου, Ευγενίδου, Κοπελούζου και Φρυσίρα. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
Ράνια Ράγκου
'Εργα
Ατομικές εκθέσεις
2023
Ο Γιε •
Γκαλερί ΑΛΜΑ•
Αθήνα•
2015
βου·στρο·φη·δον •
a.antonopoulou.art gallery•
Αθήνα•
2012
Noble Lies •
TinT Gallery•
Θεσσαλονίκη•
2010
Antidisestablishmentarianism •
a.antonopoulou.art gallery•
Αθήνα•
2008
Same Word But Different Meaning •
TinT Gallery•
Θεσσαλονίκη•
2005
Delete (Διακήρυξη Ανεξαρτησίας) •
TinT Gallery•
Θεσσαλονίκη•
2003
Ζyperman •
Αίθουσα Τέχνης Αστρολάβος•
Αθήνα•
2001
BASTART® plus •
TinT Gallery•
Θεσσαλονίκη•
2001
BASTART® plus •
Αίθουσα Τέχνης Αστρολάβος•
Αθήνα•
2000
Bubble Attack •
MiArt TinT Gallery•
Μιλάνο•
1999
Make Up •
Αίθουσα Τέχνης Αστρολάβος•
Αθήνα•
1999
Το bachelor party της Sarah Kay •
TinT Gallery•
Θεσσαλονίκη•
1997
Kiss My Art •
Αίθουσα Τέχνης Αστρολάβος•
Αθήνα•
1994
Public Fear •
Booze Art Cooperativa•
Αθήνα•
2023
2015
2012
2010
2008
2005
2003
2001
2001
2000
1999
1999
1997
1994
Κείμενο
Η ζωγραφική ως έγκλημα
Σχόλια για τη δουλειά της Ράνιας Ράγκου
Ε-χε-χε, σκέφτηκα κι άρχισα να ντύνομαι, και
η ζωή βάλθηκε ξανά να μοστράρει μπροστά μου
μέσα στην καθημερινότητά της.
Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ, «Διαβολιάδα»
Σε μια εποχή (εδώ και αρκετό καιρό, είναι η αλήθεια) που οι εικαστικοί εγκαταλείπουν την αναπαραστατική ζωγραφική, αυτοί που εξακολουθούν να την υπηρετούν τείνουν να αντιμετωπίζουν την αναπαράσταση ως κάτι παγιωμένο, κάτι που ποτέ δεν (μπορεί να) ψεύδεται, κάτι σαν τη φωτογραφία στην προ-Photoshop εποχή. Γι’ αυτούς η ζωγραφική ανήκει σ’ έναν κόσμο αθώο αγγελικά πλασμένο. Είναι πολλοί (ακόμη). Η Ράνια Ράγκου δεν ανήκει σ’ αυτή την κατηγορία.
Η δουλειά της, παρ’ ότι αδιαμφισβήτητα ζωγραφική, διυλίζει μέσα της όλη την εμπειρία των νέων μέσων των τελευταίων σαράντα χρόνων, των εικαστικών εγκαταστάσεων, της φωτογραφίας, του βίντεο, του κινηματογράφου (γι’ αυτόν περισσότερα σε λίγο). Η Ράγκου κατασκευάζει ένα οπτικό θρίλερ όπου στοιχεία της πραγματικότητας μπλέκονται με ζωγραφικές ασκήσεις, αινίγματα και γρίφους, μέσα σ’ ένα σκοτεινό ψυχεδελικό τριπ. Η απόλυτη ησυχία (η ζωγραφική δεν βγάζει ήχους βέβαια) μοιάζει να κρύβει ένα απειλητικό soundtrack.
Η ενότητα εδώ δομείται πάνω στον μύθο του Νάρκισσου, μια μεταφορά για τη γέννηση της (οπτικής) τέχνης μέσα στην αντανάκλασή του που αντικρίζει ο ωραιοπαθής αλλά ασέξουαλ νέος, προαναγγέλοντας έτσι τον θάνατό του. Γιατί ο Νάρκισσος δεν πρέπει να γνωρίσει, επί ποινή θανάτου, τον εαυτό του. Η αναλογία με το ταξίδι αυτογνωσίας του καλλιτέχνη μέσα από το έργο του προφανής. Αν αυτή η αλληγορία της ζωγραφικής αναπαράστασης ως αναγκαίου ενδιάμεσου για την εμπειρία των πραγμάτων μπορεί να σχετιστεί με τη ζωγραφική της Ράγκου είναι για να αποδομηθεί τελείως. Εδώ (στα έργα της) κάθε αναπαράσταση μοιάζει να κρύβει την απειλή μια πλήρους ανατροπής. Με αυτό τον τρόπο ο μύθος του Νάρκισσου (το βλέμμα απαγορεύεται να κοιτάξει το είδωλό του) σχετίζεται με έναν άλλο μύθο, αυτόν της Μέδουσας (το βλέμμα κρύβει τον θάνατο). Στη ζωγραφική της Ράνιας Ράγκου το βλέμμα μπαίνει σε επικίνδυνα μονοπάτια.
Είναι μια δουλειά που απαιτεί προσεκτική παρατήρηση από τον θεατή. Εκ πρώτης όψεως βλέπουμε σκηνές καθημερινότητας. Στη συνέχεια ανακαλύπτουμε σειρά γρίφων και παραδοξοτήτων. Στη συνέχεια αντίστοιχο της δουλειάς της Ράγκου να μην προέρχεται από τη ζωγραφική, ούτε καν από τα εικαστικά, αλλά από το χώρο του κινηματογράφου. Παράδοξο μεν, όμως το οπτικό θρίλερ της Ράγκου μοιάζει να συνδιαλέγεται με τις ταινίες του David Lynch. Όπως και σ’ αυτές, η ζωγραφική της Ράγκου αμφισβητεί σχεδόν κάθε πιθανό δεδομένο. Όπως και σ’ αυτές η επίστρωση της «κανονικότητας», της ευτυχίας, της οικογένειας, των «απλών ανθρώπων» κρύβουν τους μεγαλύτερους κινδύνους. Όπως και γι’ αυτές, νιώθεις τελείως σίγουρος ότι έχουμε μερικά από τα ενδιαφέροντα δείγματα της τέχνης τους. Πώς αλλιώς μπορεί να είναι η ζωγραφική της εποχής μας, αν όχι έτσι;
Θανάσης Μουτσόπουλος