Agnès Βaillon

Βaillon Agnès
© Anthony Lycett

Γεννήθηκε το 1963. Αποφοίτησε από την École nationale supérieure des Beaux-Arts στο Παρίσι, το 1989. Έργα της βρίσκονται στις συλλογές: Μουσείο Φρυσίρα / Αθήνα, Museum Würth / Künzelsau-Gaisbach, Mουσείο Richard Treger & Antonio Saint Silvestre Treger / São João da Madeira. Ζει και εργάζεται στο Παρίσι.

'Εργα

Ατομικές εκθέσεις

2024

Forces discretes Galerie Felli Παρίσι

2019

Le Grand Bain Galerie Felli Παρίσι

2018

Galerie Gilbert Dufois Senlis

2017

Galerie Felli Παρίσι

2016

Galerie Macadam Brussels

2016

Galerie Paschos Le Bascou Pauilhac

2015

Galerie Gilbert Dufois Senlis

2015

Galerie Felli Παρίσι

2014

Galerie Le Soleil sur la Place Παρίσι

2013

Galerie Felli Παρίσι

2012

Galerie Lefor Openo Παρίσι

2012

Espace Gainville Aulnay Sous Bois

2011

Galerie Felli Παρίσι

2011

Prom Galerie Μόναχο

2011

Un Peintre, un Sculpteur Fort de Condé Aisne

2011

Galerie Le Soleil sur la Place Lyon

2010

Galerie Picot Leroy Morgat

2010

Galerie Paschos Grimaud

2009

Espace Claude Baillon Millau

2009

Galerie Grand Rue Poitiers

2008

Galerie Le Soleil sur la Place Lyon

2008

Galerie Lefor Openo Παρίσι

2008

Galerie Nicolet Coustellet

2007

Galerie Seuren Καρλσρούη

2007

Galerie Septentrion Marcq-en-Baroeul

2006

Nancy Margolis Gallery Νέα Υόρκη

2006

Galerie Paschos Grimaud

2006

Galerie Richard Nicolet Coustellet

2006

Galerie Lefor Openo Παρίσι

2006

Galerie A Contrario Limoges

2005

Galerie Artesol Soleure

2004

Obsolete Gallery Βενετία, Καλιφόρνια

2004

Le Carmel Ville de Tarbes

2004

Galerie Le Soleil sur la Place Lyon

2003

Galerie Lefor Openo Παρίσι

2003

Αίθουσα Τέχνης Έκφραση – Γιάννα Γραμματοπούλου Αθήνα

2002

Galerie In der Feste Dilsberg

2001

Portraits sensibles Galerie Pierre-Marie Vitoux Παρίσι

2000

Galerie Lefor Openo Παρίσι

1999

Galerie A Contrario Limoges

1998

Galerie Pierre-Marie Vitoux Παρίσι

1996

Galerie Pierre-Marie Vitoux Παρίσι

1994

Galerie Pierre-Marie Vitoux Παρίσι

1989

Galerie de la Grande Masse des Beaux-Arts Παρίσι

Κείμενο

Ένα ανησυχητικό αλλόκοτο της ύπαρξης. Όλο το έργο της Agnès Baillon μοιάζει να φέρει το στίγμα του «unheimlichkeit», για το οποία μιλούσε συχνά ο Freud. Απορρύθμιση των αισθήσεων, παρεμβολή του απτού, πλοκή των χαρακτήρων, όλα συντελούν ώστε αυτά τα ευαίσθητα πορτρέτα να μας μεταφέρουν απευθείας σε έναν άλλο πλανήτη. Έναν πλανήτη γεμάτο προτομές, σαν στήλες. Και, το κυριότερο, πρόσωπα. Πρόσωπα για να αποσυντονίσουν. Να αποκαλύψουν. Να ανατρέψουν. Πρόσωπα για τη μεταμόρφωση του εαυτού και των άλλων. Και για να ξαναγεννηθούν. Γιατί κοιτούν προς αυτόν τον χώρο του «μέσα» και σμιλεύουν τα χαρακτηριστικά του «σωσία», την ψυχή του ατόμου που στοίχειωνε τον Henri Michaux.

Μέσα στη ρητίνη και πολύ πρόσφατα στον μπρούντζο η Agnès Baillon βυθίζεται σε ένα παραλήρημα των μορφών. Άγγελοι τόσο συγκινητικοί. Η όψη τόσο εύθραυστη. Μικρά, αφελή κορίτσια με δυσανάλογο κεφάλι, σαν κούκλας. Περιθωριακές «Μις» ή «Χορεύτριες» ελαφρώς αδέξιες. Πάντοτε αγνές, ενίοτε ανήσυχες, διερευνητικές… Ένα παιδικό και ονειροπόλο σμήνος. Το σώμα; Ολόγυμνο. Λευκό. Διάφανο. Εφήμερο. Όταν δεν στολίζεται από ένα ένδυμα που, σαν από θαύμα, γίνεται ένα με τη σάρκα. Και με μια εντυπωσιακή και σπάνια χάρη στολίζεται με διακριτικότητα και επιτήδευση από έναν σκούφο ή ένα κομμάτι δαντέλα. Δίχως αμφιβολία, χωρίς καμιά διάθεση να αστειευτεί, αντιθέτως, με την αυστηρότητα, τη συγκέντρωση, τη μνημειακότητα και κυρίως το άχρονο, η καλλιτέχνιδα λατρεύει να αντλεί από τον Degas, τον Dürer, τον La Tour, τη φλαμανδική σχολή ή την Αίγυπτο, από όπου επιστρέφει από το ταξίδι της. Σε αναζήτηση της αιώνιας Απαρχής.

Κι όμως. Στη σιωπή και την αιώρηση των κινήσεων και του χρόνου, συμπλέκονται ο προβληματισμός, η αγωνία, η ένταση, η τρέλα. Ναι, και η τρέλα. Γιατί ακόμα κι εδώ, η παλιά μαθήτρια του Cremonini, ποτισμένη από τα γεγονότα του καιρού της, δουλεύει και αιχμαλωτίζει τις διαφορετικές καταστάσεις του ανθρώπου. Τη ζωή του, τον θάνατό του, τον φόβο του, τη βία του, τον πόνο του, τις ανεξέλεγκτες και ανελέγξιμες μεταβολές του. Ακρότητες και αμφιταλαντεύσεις, δυνατό και εύθραυστο, κενό και πλήρες, το ίδιο και το διαφορετικό συγκρούονται και ενώνονται τελικά μέσα στην αγάπη της για τον αυθορμητισμό, από όπου προκύπτει και το πάθος της για τη γλυπτική και η ακαταμάχητη επιθυμία της να διαμορφώνει ακυρώνοντας την ιερότητα. Την ιερότητα του λαδιού και σήμερα του μπρούντζου. Τα δάχτυλα της Agnès διασκεδάζουν, ταχυδακτυλουργούν. Προκαλούν. Με εξυπνάδα και πονηριά. Τώρα πώς και η καλλιτέχνιδα τολμά να προσεγγίσει τον χαλκό, τον κλασικισμό, την πατίνα του. Ακριβώς γι’ αυτό. Για να δοκιμάσει το υλικό καλύτερα, να το κακομεταχειριστεί, να το αναγκάσει να δώσει ένα άλλο αποτέλεσμα από το αναμενόμενο και το παραδοσιακό. Με πλήρη διαύγεια και σιγουριά, δουλεύει το υλικό, το βάφει και το ξαναβάφει, το φθείρει για να αποδώσει αυτή την αδρανή μάζα στη Ζωή.

«Ο τρόπος μου να μάχομαι είναι να δημιουργώ ανθρώπους έξω από τις νόρμες», λέει η καλλιτέχνιδα κοιτάζοντας τα γλυπτά της. Αυτό το «έξω από τις νόρμες», αυτή η διαφορετικότητα, που κρύβεται πολύ βαθιά μέσα στον καθένα μας. Αυτή η οικειότητα που αναστατώνει και τρομάζει. Αποκαλύπτει. Το καλύτερο, αλλά και το χειρότερο. Agnès Baillon ή συγκίνηση. Δυνατή συγκίνηση.

 

Anne Kerner
Δημοσιογράφος και Μέλος της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Τέχνης (A.I.C.A.)
* Από τον κατάλογο της έκθεσης της Agnès Baillon, Αίθουσα Τέχνης Έκφραση – Γιάννα Γραμματοπούλου, Αθήνα, 2003.