Γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών με καθηγητές τον Δημήτρη Μυταρά, τον Γιώργο Μαυροΐδη, τον Γιάννη Μόραλη, τον Ηλία Δεκουλάκο και τον Νίκο Κεσσανλή. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
Σάντρα Χρήστου

Ατομικές εκθέσεις
2006
Χώρος Τέχνης «24»•
Αθήνα•
2001
Χώρος Τέχνης «24»•
Αθήνα•
2000
Δημοτική Πινακοθήκη•
Χίος•
1998
Γκαλερί της Έρσης•
Αθήνα•
1996
Δημοτική Πινακοθήκη•
Χίος•
1993
Ομήρειο Πολιτιστικό Κέντρο•
Χίος•
2006
2001
2000
1998
1996
1993
Κείμενο
Η περιπέτεια, η μεγάλη περιπέτεια
είναι να ανακαλύπτεις κάθε μέρα
κάτι άγνωστο στο ίδιο πρόσωπο.
A. Giacometti
Στην ιστορία της μεταπολεμικής τέχνης, οι ρεαλιστές καλλιτέχνες συχνά στο περιθώριο, αρνούμενοι να υιοθετήσουν τη μοντερνιστική ερμηνεία της ζωγραφικής πορείας που οδηγεί νομοτελειακά στην απλούστευση των μορφών και κατ’ επέκταση στην αφαίρεση. Πολλές όμως στην πρόθεσή τους δεν ήταν η άρνηση του μοντέρνου αλλά η επέκταση των ορίων του ώστε να μπορεί να συμπεριλάβει και άλλες δυνατότητες. Παλεύοντας με τη φόρμα και το χρώμα, με την ίδια τη ζωγραφική, τα εργαλεία και την ιστορία της, όπως και οι εκπρόσωποι της αφαίρεσης, έπρεπε παράλληλα να μην αφήσουν το θέμα τους να χάσει τον πρωταγωνιστικό του ρόλο και να υποβαθμιστεί σε απλό όχημα τεχνικών αναζητήσεων. Αυτό ήταν ένα μεγάλο στοίχημα, μία περιπέτεια που συνεχίζεται ως σήμερα.
Σε αυτή την αναζήτηση εντάσσεται και η δουλειά της Σάντρας Χρήστου. Επιμένοντας άλλοτε στη γενίκευση και τον επίπεδο χώρο της μοντέρνας τέχνης και άλλοτε στη λεπτομέρεια και το βάθος της ακαδημαϊκής ζωγραφικής, οι πίνακές της αποκτούν δυναμισμό και ενέργεια χωρίς να παραβιάζουν τη χαλαρή διάθεση και την ευαισθησία με την οποία έχουν αποδοθεί οι φιγούρες της. Ενώ φαίνεται ότι απλώς καταγράφει ή ταξινομεί το μικρόκοσμο των μορφών της χωρίς να επεμβαίνει στην ιδιωτική τους ζωή, την ίδια στιγμή σκηνοθετεί μία αινιγματική παράσταση με μικρές ανθρώπινες ιστορίες φτιαγμένες από αναμνήσεις, όνειρα και κρυφές επιθυμίες. Χρησιμοποιεί το λεξιλόγιο και τις συμβάσεις της μοντέρνας τέχνης χωρίς να αισθάνεται ότι τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά ενός πορτρέτου απειλούν την ελευθερία της προσωπικής έκφρασης, όπως συμβαίνει με τους υπέρμαχους του μεταπολεμικού μοντερνισμού. Και από την άλλη πιστεύει ότι κάθε πορτρέτο αποκαλύπτει κάτι από τον προσωπικό κόσμο του μοντέλου και του ζωγράφου, ακόμη και του θεατή, χωρίς όμως να διεκδικεί τη διατύπωση μιας μονοδιάστατης, απόλυτης αλήθειας, όπως συμβαίνει με τους τυπικούς εκπροσώπους του παραδοσιακού ρεαλισμού. Η ειλικρίνεια και η αξία αυτών των έργων της Χρήστου μετρώνται με τη δύναμη που έχουν να μας εκπλήσσουν. Όχι ως μία επιφανειακή, «νεωτεριστική» προσέγγιση στο πορτρέτο, αλλά ως μια διεισδυτική ματιά στις κατακτήσεις και στους προβληματισμούς της σύγχρονης ρεαλιστικής ζωγραφικής.
Γ. Λεβούνης