Ο χρόνος έδειξε για τη Λουίζα ότι η ζωγραφική είναι ανάγκη και σανίδα σωτηρίας σ’ έναν κόσμο ασαφή και όμορφο.

Η ανάγκη της να εκφραστεί με το χρώμα και το σχέδιο είναι ο μπούσουλας για το ταξίδι της ζωής (είναι προνομιούχοι οι άνθρωποι που έχουν τη δυνατότητα να ζωγραφίζουν).

Ένας λόγος που γράφω για τη Λουίζα είναι ο «καλογερισμός» που διακρίνω ότι έχει.

Η ζωγραφική χρειάζεται αφοσίωση και δεν γίνεται μεταξύ «τυριού και αχλαδιού», ούτε για να βγάλεις λεφτά θωπεύοντας τον ναρκισσισμό αυτών που θέλουν να λέγονται συλλέκτες ή ευαίσθητοι δέκτες συναισθημάτων. Είναι έτοιμη λοιπόν να εισέλθει στη σπηλιά, να περιπλανηθεί στους περίπλοκους διαδρόμους της (όπερ σημαίνει μύηση στην τέχνη έχοντας συνειδητά-ασυνείδητα την εσωτερική πυξίδα για το τι είναι ή δεν είναι τέχνη).

Ο κόσμος της τέχνης έχει μια καχυποψία για τις γυναίκες ζωγράφους.

Το θέμα είναι να διαθέτει το αρσενικό μάτι, έτοιμη να την αγκαλιάσει, η μοναξιά που είναι, αν και επώδυνη, το άλφα και το ωμέγα στην τέχνη.

Κάθε πίνακας που εκτίθεται είναι το απολίθωμα της εσωτερικής πάλης.

Αναστάσιος Μαντζαβίνος
Καισαριανή 2012