Ο Λεωνίδας Παπαδόπουλος παρουσιάζει μια νέα ενότητα έργων, σε συνέχεια της προηγούμενης δουλειάς του, με βασικό υλικό την πολυεστερική ρητίνη. Σημείο αναφοράς της ενότητας το χέρι. Άσπρο, λείο και δυνατό, μέρος μιας φιγούρας που δεν υπάρχει. Χέρι γνώριμο, το χέρι του Δαβίδ.

Ολοκληρωμένες φιγούρες που στέκονται όρθιες με τα χέρια δεμένα στην κοιλιά θυμίζουν κυκλαδίτικα ειδώλια. Δεν έχουν σαφή χαρακτηριστικά και η υφή τους είναι τραχιά σαν πέτρα, σαν βράχος που βρίσκει κανείς σε κυκλαδίτικα νησιά. Το μόνο λείο στοιχείο της σύνθεσης είναι οι σωλήνες του νερού, μέσα από τους οποίους «τρέχουν» φωτογραφικές μνήμες δίνοντας την αίσθηση μιας εσωτερικής ροής στα άκαμπτα σώματα, αρσενικά και θηλυκά.

Τα πηλήκια, σύμβολο βίας και εξουσίας, γνώριμα από τα προηγούμενα έργα του καλλιτέχνη, δίνουν και πάλι το παρόν τους, αυτή τη φορά κομματιασμένα στον χώρο, απομεινάρια μιας παλιάς κατάστασης, μιας εξουσίας σε αποσύνθεση. Σαν τα κομμάτια ενός παζλ, τα σύμβολα αυτά καλούν όποιον θεατή το επιθυμεί να βάλει σε τάξη έναν κόσμο, ένα σύστημα σχέσεων και αξιών, ενώ παράλληλα με την εξουσία και την όποια ανατροπή της πλανώνται και οι έννοιες της κρίσης και της δίκης.

Μαζί με τις τραχιές φιγούρες-ειδώλια υπάρχει και ένα εδώλιο κατηγορουμένου σε σμίκρυνση. Και πάνω στη γνωστή θέση, το Ευαγγέλιο και η προσμονή του χεριού, που πάνω του θα ορκιστεί. Ενός χεριού που θα μπορούσε να ανήκει στον Δαβίδ, στις φιγούρες-ειδώλια ή και στον θεατή.

* Δελτίο τύπου της έκθεσης του Λεωνίδα Παπαδόπουλου στην Γκαλερί Batagianni, Αθήνα, 2011.