Η μνήμη του σώματος

Ζωγραφίζω με τη μνήμη, σώματα τα οποία επιζούν ανάμεσα στο πέρασμα του χρόνου…
Σώματα άυλα, χωρίς σάρκα και οστά.
Μονάχα με την αίσθηση και την ψευδαίσθηση της σάρκας.
Σώματα φτιαγμένα από φως και σκιά, ζωή και θάνατο.
Σώματα φτιαγμένα από αντιθέσεις.
Σώματα ανθρώπινα τα οποία ξεπερνούν τα όρια του ανθρώπου και γίνονται αθάνατα.
Ενώνονται με τη φθορά της υφής και γίνονται άφθαρτα.
Παραδίδουν την ψυχή τους στο φόντο του έργου και ξεψυχούν για να γεννηθούν ξανά…
Γιατί όλα είναι «ένα» και η βάση του έργου η ουσία.
Η φθορά δίνει ζωή και ρυθμό στην ακινησία του χορού τους.
Ζωγραφίζω αυτό που δεν βλέπω, κι όμως υπάρχει…
Το «σώμα» γίνεται ο κόσμος ολόκληρος.
Έπειτα, τα χρώματα ακολουθούν πιστά τη μνήμη του…

Μου παίρνει αμέτρητο χρόνο ώστε να δημιουργήσω την κατάλληλη βάση η οποία θα γεννήσει το θέμα μου.
Χτίζω αμέτρητες επιφάνειες χρώματος οι οποίες δημιουργούν την υφή, δηλαδή, το κύριο μέρος ολόκληρου του έργου.
Προσθέτω και αφαιρώ το χρώμα σε μια συμβολική και παράλληλα τελετουργική διαδικασία γέννησης και φθοράς.
Οι φιγούρες δημιουργούνται με την αφαίρεση της σκιάς και όχι με την προσθήκη του φωτός.
Ξεπροβάλλουν από τη βάση και ανήκουν σε αυτή.

Λουκιάνα Παπαδοπούλου