
Ο Χρόνης Μπότσογλου συνομιλεί με το φιλότεχνο κοινό του Ναυπλίου
Ο Χρόνης Μπότσογλου συνομίλησε με φιλότεχνο κοινό στο Παράρτημα της Εθνικής Πινακοθήκης – Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτσου στο Ναύπλιο, με αφορμή το έργο του Προσωπική Νέκυια (1993-2000), μέρος του οποίου εκτίθεται στην τρέχουσα περιοδική έκθεση με θέμα Σωματογραφίες: Σύγχρονη ελληνική ζωγραφική από τη Συλλογή Σωτήρη Φέλιου.
Ο Χρόνης Μπότσογλου, ένας από τους σημαντικότερους ζωγράφους της ελληνικής μεταπολεμικής τέχνης, αναμετράται με τη φθορά της ανθρώπινης φύσης, τον κύκλο της ζωής και του θανάτου, τον ρόλο της μνήμης και τη σχέση του έργου με το παρελθόν και την ιστορία της τέχνης.
Η «Προσωπική Νέκυια» είναι ένα έργο αυτοβιογραφικού χαρακτήρα, εμπνευσμένο από τη ραψωδία λ’ της «Οδύσσειας». Ο Μπότσογλου, ως νεκρομάντης, επαναφέρει στη μνήμη του ανθρώπους που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη ζωή του και τους απεικονίζει σε ένα σκοτεινό χώρο, δανειζόμενος από το οδυσσειακό πρότυπο το μυθολογικό τους πρόσωπο.
Ο ίδιος, μετά από σαράντα χρόνια βαθιάς πνευματικής αναζήτησης, διηγήθηκε πώς προέκυψε η ενότητα αυτή, η οποία τον οδήγησε στην απόκρυφη αλήθεια του εαυτού του, σε μια οδό προς την αυτογνωσία. Το 1993 βυθίζεται στον χώρο της μνήμης και ανασύρει εικόνες των προσωπικών του βιωμάτων, αναζητώντας το χρώμα της μνήμης και αναφέροντας χαρακτηριστικά: «Η μνήμη κάθε φορά που αναπλάθεται αλλάζει εικόνες, δεν υπάρχει πρωταρχική μνήμη. Δεν ήθελα να ξαναπλάσω τη ζωή που έζησα, εκείνο που ήθελα να κάνω είναι να ανακαλύψω το πώς θυμάμαι».
Στη συζήτηση συμμετείχε ο καθηγητής Γιώργος Βέλτσος, ο οποίος επισήμανε ότι ζωγραφίζοντας ο Χρόνης Μπότσογλου, ταπεινώνεται κάθε φορά και τόνισε την αγωνία του καλλιτέχνη να «προβληματοποιήσει», όπως χαρακτηριστικά ανέφερε, τη μορφοπλαστική έκφρασή του, τις διάφορες τεχνικές των υλικών του, προσπαθώντας να διατυπώσει με αυτό τον τρόπο τον συναισθηματικό του κόσμο.
Η ενδιαφέρουσα συζήτηση με τον δημιουργό της «Νέκυιας», ήταν μια ευκαιρία να αντιληφθούμε τη σύνθετη τεχνική που χρησιμοποίησε ο καλλιτέχνης για να απεικονίσει τα αγαπημένα του πρόσωπα ως σκιές, με οδηγό τους μηχανισμούς που ανέπτυσσε η μνήμη του. Ο Χρόνης Μπότσογλου μας επιβεβαίωσε ότι η τέχνη απαιτεί εσωτερική πειθαρχία και σπουδή και οι εικαστικοί προβληματισμοί του αποτελούν μοχλούς δημιουργίας, υλοποιούμενοι σε «έργα ζωής», βαθιά πνευματικά, τα οποία αποτελούν παρακαταθήκη για την πολιτιστική μας κληρονομιά.
Λαμπρινή Καρακούρτη-Ορφανοπούλου Eπιμελήτρια της Ε.Π.Μ.Α.Σ. στο Ναύπλιο