Γεννήθηκε στην Άρτα το 1968. Αποφοίτησε το 2002 από την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, όπου σπούδασε Ζωγραφική με καθηγητή τον Χρόνη Μπότσογλου. Το 2003 κέρδισε το πρώτο βραβείο στον διαγωνισμό ευρωπαϊκής ζωγραφικής που οργάνωσε το Μουσείο Φρυσίρα. Έργα του βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές και σε μουσεία εντός και εκτός Ελλάδος. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
Βασίλης Παπανικολάου

Για την τέχνη και για την τέχνη του: Βασίλης Παπανικολάου
Ο ζωγράφος Βασίλης Παπανικολάου διατυπώνει την πεποίθησή του ότι ένα έργο τέχνης πρέπει να είναι χρηστικό, εκφράζοντας την άποψη ότι τέχνη δεν είναι μόνο τα έργα τέχνης αλλά οτιδήποτε σχεδιασμένο, εφόσον ζούμε σε έναν κόσμο όπου όλα είναι σχεδιασμένα. Αναφερόμενος στο έργο του Τοπίο, που βρίσκεται στη Συλλογή Σωτήρη Φέλιου, και στην απόλυτη λιτότητα της κατασκευής του, επιβεβαιώνει την επιδίωξή του για μια υπαινικτική ζωγραφική που να γίνεται με τα λιγότερα δυνατά στοιχεία.
Ατομικές εκθέσεις
2019
Αίθουσα Τέχνης Καπλανών 5•
Αθήνα•
2017
Galleria Grafica Tokio•
Τόκιο•
2016
Gavras Gallery•
Αθήνα•
2014
Galleria Grafica Tokio•
Τόκιο•
2012
Βασίλης Παπανικολάου: Έργα από τη Συλλογή Σωτήρη Φέλιου •
16 Φωκίωνος Νέγρη•
Αθήνα•
2012
Αίθουσα Τέχνης Γαβράς•
Αθήνα•
2008
Αίθουσα Τέχνης Γαβράς•
Αθήνα•
2003
Αίθουσα Τέχνης Έκφραση – Γιάννα Γραμματοπούλου •
Αθήνα•
2000
Χώρος Τέχνης «24»•
Αθήνα•
2019
2017
2016
2014
2012
2012
2008
2003
2000
Κείμενο
Όσο πιο φρικτός γίνεται τούτος ο κόσμος
τόσο πιο αφηρημένη γίνεται η τέχνη.
Ένας ειρηνικός κόσμος παράγει μια τέχνη ρεαλιστική.
Paul Klee
Είναι μεγάλη ευλογία για κάποιον ζωγράφο αν νωρίς ανακαλύψει τον ζωγραφικό του δρόμο. Αν δηλαδή καταφέρει να παρουσιάσει ένα καινούργιο ολότελα δικό του κόσμο. Έχω την αίσθηση ότι ο Βασίλης Παπανικολάου δε χρειάστηκε να προσπαθήσει πολύ για να καταφέρει αυτό που άλλοι ζωγράφοι αναζητούν σε ολόκληρη τη ζωγραφική τους διαδρομή και, στις περισσότερες μάλιστα φορές, τελικά δεν επιτυγχάνουν, ή ακόμη κι όταν επιτύχουν πέφτουν στην παγίδα της απλής μανιέρας. Είχα την ευτυχία να δω ακόμα και τα πρώιμα έργα του ζωγράφου, θα έλεγα αυτά που πρωτοσχεδίασε όταν ήταν ακόμη παιδί. Ακόμη και σε αυτά τα σχέδια θα μπορούσε εύκολα να διακρίνει κανείς την πίστη του ζωγράφου για το δημιούργημά του. Ο Βασίλης Παπανικολάου δε διστάζει ούτε δίστασε ποτέ. Από νωρίς αυτονομήθηκε, τη στιγμή που συνομήλικοί του, αλλά και μεγαλύτεροι ζωγράφοι, εγκλωβίζονται στη μίμηση και την αναπαραγωγή χιλιοειπωμένων αντιλήψεων. Έχει η ζωγραφική αποστολή; Αγωνίζεται να λύσει τα μεγάλα προβλήματα του ανθρώπου; Αποτελεί την αφετηρία για βαθύτερους φιλοσοφικούς προβληματισμούς; Καταδικάζεται η καλαίσθητη ζωγραφική, αυτή που τέρπει τον θεατή; Αποτελεί το θέμα που καταπιάνεται ο ζωγράφος το ζητούμενο ώστε μέσω αυτού να συγκλονίσει, να συνταράξει τον θεατή;
Όταν πρωτοείδα έργα του Βασίλη Παπανικολάου που αναπαριστούν απλά αντικείμενα, όπως για παράδειγμα το μπρίκι του καφέ και το φλιτζάνι πάνω σε ένα κομμάτι ξύλο, ένιωσα να με διαπερνά ένα ρίγος, μια αίσθηση μοναδική και απροσδιόριστη, σαν αυτή της ανοιξιάτικης αύρας που σου παίρνει το μυαλό. Ένιωσα τα μάτια μου να μην πιστεύουν αυτό που βλέπουν και να προσπαθώ να εντείνω τη ματιά μου για να μη χάσω και την πιο μικρή έκφανση του έργου του. Το έργο αυτό που αποπνέει ευγένεια και αλήθεια, λεπτότητα και συναίσθημα, εγκεφαλική διεργασία και ελευθερία ταυτόχρονα, όχι μόνο μου δημιουργεί βαθύτερο προβληματισμό, όχι μόνο μου δίνει την απαραίτητη ανάσα ζωής, μα με κάνει να βλέπω τα πράγματα διαφορετικά. Κι όλα αυτά όταν ο ίδιος ο Παπανικολάου δεν ενδιαφέρεται να πείσει κανέναν. Το μόνο που τον απασχολεί είναι να παρουσιάσει εκείνο που ονειρεύεται, χωρίς δεσμεύσεις και περιορισμούς. Στην Ελλάδα οι άνθρωποι επειδή δεν πιστεύουν στα μάτια τους, δεν πιστεύουν σε όσους προτείνουν κάτι. Η έκθεση αυτή είναι μια ευκαιρία να ανοίξουμε τα μάτια μας.
Πάρις Α. Τσεβάς